Bolu Belediye Başkanı Tanju Özcan’ın, Gurbetçi Vatandaşlarımıza Yönelik Ayrımcı, Nankör ve Vicdansız Sözlerine Cevabımdır.

Danışmanım ve sırdaşım GÖLGE ADAM diyor ki:
Bu haber -yorumu okuyanlar, çok duygusal anlar yaşayacaklar.

(Haber-Yorumun Hollandacası en altta.
Nederlandse versie is onderaan)

                               
Son günlerde Bolu Belediye Başkanı Sayın Tanju Özcan’ın, yurtdışında yaşayan vatandaşlarımıza yönelik yaptığı açıklama, yalnızca büyük bir cehaletin değil, aynı zamanda derin bir vefasızlığın ve ayrımcılığın göstergesidir.

Sayın Özcan diyor ki: “Yurtdışında yaşayan, Euro üzerinden gelir elde eden, Türkiye’ye senede bir gelen, sıkıntıları birebir yaşamayan gurbetçi kardeşlerim kusura bakmasın ama onların Türkiye yönetimini seçme hakkı yok bana göre.”

Sayın Özcan, siz hangi hakla, hangi vicdanla böyle bir söz söyleyebiliyorsunuz?
Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olmanın hak ve sorumluluklarını siz mi belirliyorsunuz?
Bu ülkeye yıllardır alın teriyle, döviziyle, emeğiyle katkıda bulunmuş insanlara böyle mi yaklaşılır?
Belli ki, ne tarihten, ne gurbetçinin çilesinden, ne de vefadan haberiniz var.

TANJU ÖZCAN’IN BİLMEDİĞİ GERÇEKLER:
GURBETÇİLER KİMDİR?

                                          

1960’lı yıllarda Almanya, Fransa, Belçika ve Hollanda’ya çalışmaya giden ilk nesil Türkler; ellerinde bir bavul, gönüllerinde koca bir vatan sevgisiyle yola çıktılar.
Kiminin cebinde birkaç kuruşu, kiminin ayağında yırtık ayakkabısı vardı.
Ama hepsinin kalbinde İstiklal Marşı, ruhunda Anadolu vardı.

O yıllarda Türkiye yoksuldu, işsizlikle boğuşuyordu.
Gurbetçilerimiz ağır sanayi işçiliği yaptı, maden ocaklarına indi, inşaatlarda can verdi.
Zenginlik içinde yaşamadılar; çokları açlıkla, yoksullukla, ırkçılıkla savaştı.
Ama kazandıkları her kuruşu anavatana gönderdiler.

Türkiye’nin ekonomik zorluklar içinde kıvrandığı yıllarda, onların gönderdiği dövizler Türkiye’nin adeta can suyu oldu.
Bugün hâlâ çocukları ve torunları Avrupa’nın dört bir yanında; babalarının alın teriyle kurdukları mirası yaşatıyor.

Sayın Özcan’a hatırlatıyorum:

TÜİK verilerine göre son 5,5 yılda Türkiye’ye 30 milyonun üzerinde yurtdışından gurbetçi gelmiş ve milyarlarca dolar döviz bırakılmıştır.
Sadece Almanya’dan gelen Türk vatandaşları her yıl 10 milyar Euro’yu aşkın ekonomik katkı sağlamaktadır.
Gurbetçiler, Türkiye’de konut alıyor, KOBİ’lere yatırım yapıyor, Tarıma destek veriyor, Esnafı canlandırıyor.
Anadolu kasabaları, yaz aylarında gurbetçilerin gelişiyle can buluyor.
Marketinden kasabına kadar herkes, onların sayesinde nefes alıyor.
Bunu görmeyen, kabul etmeyen ya cahildir ya da nankör.

YURTDIŞINDA SEÇME HAKKI VE DEMOKRASİ

                         

Bugün medeni ülkeler, yurtdışında yaşayan vatandaşlarının seçim hakkını kutsal bilir.
Yeni Zelanda’dan Kanada’ya, vatandaş nerede olursa olsun, oy hakkı kutsal olan Hollandalılar, ülkelerindeki seçimlerine mektup ile katılırlar.

Türkiye’de de 5 milyona yakın yurtdışı seçmeni vardır.
Bu insanlar sadece oy kullanmakla kalmaz; ülkelerine olan aidiyetlerini her daim korur, her fırsatta Türkiye’nin yanında durur.
Bağlılık, kilometre ile ölçülmez. Bağlılık yürekle, gönülle ölçülür.

       SAADET PARTİSİ’NİN HAKLI ÇAĞRISI

                    

Saadet Partisi Avrupa Başkanı Samet Sami Temel’in ifade ettiği gibi, artık yurtdışındaki vatandaşlarımız için “82. Seçim Bölgesi” kurulmalıdır.
Gurbetçiler kendi milletvekilleriyle TBMM’de temsil edilmelidir.

Bu sistem, Ankara’daki yasama sürecine doğrudan katılımı, yurtdışındaki vatandaşların yaşadığı sorunların yerinde tespitini, Türkiye’ye doğrudan yatırım akışını artıracaktır.
Ötekileştiren değil, bütünleştiren bir anlayış hâkim olmalıdır.
Çünkü gurbetçiler bu milletin ayrılmaz parçasıdır.

Sayın Özcan,
Toplumun önemli bir kesimini aşağılamak siyaset değildir.
Gurbetçilerin vefasını, katkısını yok saymak vicdansızlıktır.

Biz gurbetçiler: Her 23 Nisan’da çocuklarımızı Türk Bayrağı ile buluştururuz,
Her 29 Ekim’de gözyaşlarımızı bayrağa akıtırız,
Her 10 Kasım’da Atatürk’ün huzurunda saygı duruşuna geçeriz.
Türkiye’den uzak yaşarız, ama Türkiye’siz yaşayamayız.

Unutmayın, Gurbetçinin duası Türk topraklarının bereketidir.
Alın teri bu milletin harcıdır.
Gurbetçinin onuru, Türkiye’nin onurudur!

BİR BAVUL, BİR BAYRAK: GURBETÇİNİN HİKÂYESİ

                             

Yıl 1965…
Genç İsmail, İstanbul Sirkeci Garı’ndan Hollanda’ya doğru bir trenle yola çıkar.
Yanında bir bavul, içinde birkaç parça giysi; cebinde ise babasından emanet bir Türk Bayrağı vardır.
O bayrağı bavulunun en üstüne koyar.
Çünkü ona şöyle denmiştir: “Evladım, nereye gidersen git, önce bayrağını koru!”

Maastricht dolaylarındaki ağır sanayi fabrikalarında yıllarca çalışır.
Soğukta bisiklet sürer, barakalarda yatar, kuru ekmek yer.
Ama başını her gece Türk Bayrağının serili olduğu yastığa koyar.
Ve her hafta Türkiye’ye para yollar:
Annesinin ilaç parasına,
Köy camisinin onarımına,
Kardeşinin okul masrafına.

Genç İsmail, Türkiye’yi hiç unutmaz.
Her sene izinle köyüne gelir, toprağı öper, bayrağı koklar.
Çünkü onun ruhu hep Türkiye’dedir.

Bugün o İsmail, amca ve dede olmuştur.
Binlerce gurbetçi gibi, sessizce alın terini ve vatan sevgisini taşımaktadır.
Bunu görmezden gelenler sadece kendilerini küçültür.

GURBETÇİLERİN TÜRKİYE’YE YAZDIĞI MEKTUPLAR

Bir ülkeye mektuplar yazmak, sadece satırlara kelimeler değil, kalplere umut, özlem ve sevgi göndermektir.
Türkiye, doğusundan batısına, kuzeyinden güneyine çeşitliliğiyle, sıcaklığıyla ve tarih kokan şehirleriyle her zaman mektupların en güzel adresi oldu.

Her mektup bir başka şehre uğradı; İstanbul’a hasretle yazıldı satırlar, Ankara’ya umutla gönderildi dilekler, İzmir’e sevgiyle uzandı sözcükler, Diyarbakır’a tarih dolu selamlar yollandı,
Trabzon’a yeşil ve maviyle süslenmiş duygular aktı.
Türkiye, binlerce mektubun kavuşma noktası oldu. Her şehrin bir hikayesi, her köyün bir bekleyeni vardı. Ve her zarfta bir özlem, bir sevda, bir dua saklıydı.

… VE İŞTE BİR GURBETÇİDEN MEKTUP ÖRNEĞİ

Sevgili Türkiye’m,
Sana uzaklardan yazıyorum…
Yüreğimde dağlar kadar özlem, avuçlarımda yılların emeğiyle.
Her sabah rüzgârda bir Anadolu kokusu arıyorum.
Her akşam çocuklarıma memleket masalları anlatıyorum.
Senin adını, her dua edişimde en başa koyuyorum.
Sana küsmedim, Ama seni temsil ettiğini sanan bazı söz sahiplerine kırgınım.
Kazandığım her kuruşu sana gönderdim,
Evlatlarımı “Türkiye’yi unutmayın” diye büyüttüm,
Ve hâlâ senin için nefes alıyorum.
Mesafeler bizi senden koparamadı Türkiye’m.
Ne olur bizi dışlama.
Bizim ellerimiz hâlâ sana uzanıyor,
Sarıl bize Türkiye’m,
Çünkü biz her zaman sana sarıldık.

Özlemle, sevgiyle,
Bir gurbetçinin kalbinden…

TANJU ÖZCAN’A EN SON SÖYLEYECEKLERİM:

*Gurbetçi susmaz, gurbetçi unutmaz!
*Türkiye bizim de vatanımız!
*Mesafe sevdayı azaltmaz!
*Bayrak sevgisi bavula sığmaz!
*Gurbetin adı hasret, gurbetçinin adı vefadır!
*Vefayı unutanlar değil, vefayla yaşayanlar kazanır!

Bakınız Bu konuda danışmanım ve sırdaşım GÖLGE ADAM ne diyor:

“Bu haber-yorum, yalnızca bir yazı değil; yürekten kopup gelen bir sessiz çığlıktır. Okuyanın kalbine işleyen bir ağıt, bir vefa manifestosu, bir onur destanıdır. Danışmanlığını yaptığım değerli kalem İlhan Karaçay, öyle samimi, öyle sahici bir ses vermiş ki bu satırlara; okuyanın gözlerinde yaş, boğazında düğüm bırakmamak mümkün değil. Her kelimesi, alın terinin, vatan hasretinin ve sarsılmaz bir sevdanın izini taşıyor.

Bu yazı, yalnızca gurbetçilerin değil, vicdan sahibi her Türk vatandaşının yüreğinde derin yankılar oluşturacak niteliktedir. Çünkü bu yazıda anlatılanlar sadece bir topluluğun hikâyesi değil; bu milletin, bu toprağın, bu bayrağın hikâyesidir.

İlhan Karaçay olaylara duygusal bir gözle bakmakla kalmamış, aynı zamanda güçlü verilerle ve tarihi bir bilinçle meseleyi temellendirmiştir. Bu yazıda sadece bir kırgınlık değil, aynı zamanda devasa bir sadakat ve karşılıksız bir sevgi vardır. Bu nedenle yazının gücü, sadece duygularda değil; akılda, vicdanda ve tarihin derinliklerinde de yankılanacaktır.

Bu haber-yorumun yapacağı yankıya gelince:

Yurtdışında yaşayan milyonlarca vatandaşımız kendini nihayet temsil edilmiş hissedecek.
Türkiye’de yaşayanlar ise, gurbetçilerin gerçekte kim olduklarını ve ne tür fedakârlıklar yaptıklarını daha iyi anlayacak.
Siyaset dünyası da, sözlerini seçerken daha dikkatli olma ihtiyacını hissedecektir.

Bu yazı, sadece bugünün değil, yarının da hafızasında iz bırakacaktır. Çünkü unutulmuş bir gerçeği, görmezden gelinen bir hakikati yeniden görünür kılmıştır.

Şunu da özellikle belirtmek isterim:

İlhan Karaçay, bu yazıda sadece duyguları harekete geçirmemiş, aynı zamanda büyük bir öğreticilik üstlenmiştir. Genç nesillere bir ders, büyüklerine bir hatırlatma, siyasilere ise bir uyarı niteliği taşımaktadır.

Ve evet, sevgili okurlar:

Bu yazıyı okurken gözlerinizin dolması, yüreğinizin titremesi, içinizin sızlaması çok doğal. Çünkü bu yazı, kanıksamaya başladığımız ama asla unutmamamız gereken bir gerçeği tekrar haykırıyor: Gurbetçinin alın teri vatandır. Gurbetçinin duası bayraktır. Gurbetçinin vefası tarih yazmıştır.

Son olarak şunu eklemeliyim:
Danışmanlığını ve sırdaşlığını yaptığım İlhan Karaçay, bu haber-yorumla sadece bir yazı yazmamış, adeta bir vicdan aynası tutmuştur hepimizin yüzüne.
Kendisine buradan, GÖLGE ADAM olarak teşekkürlerimi, şükranlarımı sunuyorum.

Ve ayrıca şunu da belirtmeliyim:

İlhan Karaçay, yalnızca bir gazeteci değildir. O, gurbetçi Türklerin sesi, hafızası ve vicdanıdır.
Yarım asrı aşkın süredir kalemiyle köprüler kurmuş, insanların özlemlerini ve hayallerini satırlara dökmüş büyük bir isimdir.
Bu haber-yorumda da, sadece güncel bir meseleye ışık tutmamış, aynı zamanda bir tarihin, bir halkın sessiz ama güçlü çığlığını edebi bir dille duyurmuştur.

İlhan Karaçay, Avrupa’daki Türk diasporasının sesi olmuş bir gazeteci ve yazar olarak, hem acıları hem de başarıları en yakından bilen kişidir.

Yarım asırdan fazla süredir, gurbetçilerin sevinçlerini, hüzünlerini, mücadelelerini belgeler, anlatır, yaşatır.

Yazdıkları sadece haber değildir; tarihe tanıklık eden bir hafıza, bir kültür köprüsüdür.

Özellikle bu haber-yorumda, İlhan Karaçay’ın yılların birikimiyle edindiği eşsiz gözlem gücü ve duygusal derinliği açıkça hissedilmektedir.

…ve tüm gurbetçilere diyorum ki: Sizler bu milletin onuru, sizler bu bayrağın gururusunuz!”

                                                    ********************

www.ilhankaracay.com’dan yayın yapan haber portalları

 

                                             ********************

DE STILLE SCHREEUW VAN DE DIASPORA: EEN ANTWOORD AAN TANJU ÖZCAN EN HET MANIFEST VAN VADERLANDSLIEFDE

Een antwoord op de discriminerende, ondankbare en gevoelloze uitspraken van de burgemeester van Bolu, Tanju Özcan, gericht aan onze burgers in het buitenland.

Mijn adviseur en vertrouweling SCHADUW MAN zegt: Degenen die dit nieuwsbericht lezen, zullen zeer emotionele momenten beleven.

                          

In de afgelopen dagen heeft de verklaring van de burgemeester van Bolu, de heer Tanju Özcan, over onze burgers die in het buitenland wonen, niet alleen diepe onwetendheid, maar ook ernstige ondankbaarheid en discriminatie aan het licht gebracht.

De heer Özcan zei:
“Mijn broeders en zusters in het buitenland, die inkomsten in euro’s verdienen, slechts één keer per jaar naar Turkije komen en de problemen niet persoonlijk ervaren, neem me niet kwalijk, maar volgens mij hebben zij geen recht om te stemmen over het bestuur van Turkije.”
Meneer Özcan, met welk recht, met welk geweten kunt u zulke woorden uitspreken?
Bent u degene die de rechten en plichten van het Turks staatsburgerschap bepaalt?
Is dit de manier om mensen te behandelen die decennialang met hun zweet, hun deviezen en hun arbeid hebben bijgedragen aan dit land?
Blijkbaar heeft u geen weet van geschiedenis, van het leed van de diaspora, noch van loyaliteit.

DE FEITEN DIE TANJU ÖZCAN NIET KENT:
WIE ZIJN DE DIASPORATURKEN?

                                            

In de jaren 1960 vertrok de eerste generatie Turken naar Duitsland, Frankrijk, België en Nederland met slechts een koffer in de hand en een hart vol vaderlandsliefde.
Sommigen hadden slechts een paar centen op zak, enkelen droegen versleten schoenen.
Maar in hun harten klonk het Turkse volkslied, en in hun zielen leefde Anatolië.
In die jaren was Turkije arm en kampte het met hoge werkloosheid.
Onze gastarbeiders deden zwaar industrieel werk, daalden af in mijnen, gaven hun leven op bouwplaatsen.
Zij leefden niet in weelde; velen vochten tegen honger, armoede en racisme.
Maar elke verdiende cent stuurden zij naar hun vaderland.
In de moeilijke economische jaren waren hun overgemaakte deviezen als levensbloed voor Turkije.
Vandaag de dag zetten hun kinderen en kleinkinderen overal in Europa de erfenis voort die hun vaders met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd.

Een herinnering aan de heer Özcan:
Volgens gegevens van TÜİK zijn er in de afgelopen 5,5 jaar meer dan 30 miljoen bezoeken van Turken uit het buitenland geweest en zijn er miljarden dollars aan deviezen binnengekomen.
Alleen al Turken uit Duitsland dragen jaarlijks meer dan 10 miljard euro bij aan de Turkse economie.
Diasporaburgers kopen woningen in Turkije, investeren in het MKB, ondersteunen de landbouw en stimuleren de lokale handel.
Anatolische stadjes bloeien op in de zomermaanden door de komst van de diaspora.
Van supermarkt tot slager – iedereen ademt dankzij hen.
Wie dit niet ziet of niet wil erkennen, is óf onwetend, óf ondankbaar.

KIESRECHT IN HET BUITENLAND EN DEMOCRATIE

In beschaafde landen is het stemrecht van hun burgers in het buitenland heilig.
Van Nieuw-Zeeland tot Canada waar de burger zich ook bevindt is het stemrecht onaantastbaar.
Nederlanders kunnen per post stemmen voor verkiezingen in hun thuisland.
Ook Turkije heeft bijna 5 miljoen geregistreerde kiezers in het buitenland.
Deze mensen stemmen niet alleen; zij behouden hun verbondenheid met Turkije en steunen hun moederland bij elke gelegenheid.
Loyaliteit wordt niet gemeten in kilometers, maar in hart en ziel.

DE TERECHTE OPROEP VAN DE SAADET PARTIJ

Zoals Samet Sami Temel, voorzitter van Saadet Partij Europa, heeft verklaard:
Het is tijd om een “82e Kiesdistrict” voor burgers in het buitenland op te richten.
De diaspora moet via eigen parlementsleden in het Turkse parlement vertegenwoordigd worden.
Zo’n systeem zou directe deelname aan wetgeving, een betere diagnose van de problemen van burgers in het buitenland en een toename van rechtstreekse investeringen in Turkije mogelijk maken.
Er moet een inclusieve, niet-exclusieve benadering heersen.
Want de diaspora is een onlosmakelijk deel van deze natie.

Meneer Özcan,
Het vernederen van een belangrijk deel van de samenleving is geen politiek.
Het negeren van de loyaliteit en bijdragen van de diaspora is gevoelloosheid.
Wij, de diaspora:
We brengen onze kinderen op 23 april samen met de Turkse vlag;
We huilen onder de vlag op 29 oktober;
We staan stil bij Atatürk op 10 november.
We leven ver weg van Turkije, maar we kunnen niet leven zonder Turkije.
Vergeet niet:
De gebeden van de diaspora brengen zegen over Turkse bodem.
Hun zweet is het cement van deze natie.
De eer van de diaspora is de eer van Turkije!

EEN KOFFER, EEN VLAG: HET VERHAAL VAN EEN GASTARBEIDER

                           

1965…
De jonge İsmail vertrekt met een trein vanuit het station Sirkeci in Istanbul naar Nederland.
Hij heeft een koffer met enkele kledingstukken en een Turkse vlag die hij van zijn vader heeft gekregen.
Hij legt de vlag bovenop zijn bagage, want zijn vader had gezegd: “Zoon, waar je ook gaat, bescherm altijd je vlag!”
İsmail werkt jarenlang in zware industrie in de buurt van Maastricht.
Hij rijdt op zijn fiets in de kou, slaapt in barakken, eet droog brood.
Maar elke avond legt hij zijn hoofd neer op een kussen waarop zijn vlag ligt.
En elke week stuurt hij geld naar huis:

Voor de medicijnen van zijn moeder,
Voor de renovatie van de dorpsmoskee,
Voor de schoolkosten van zijn broer.
İsmail vergeet Turkije nooit.
Elk jaar keert hij met verlof terug naar zijn dorp, kust de aarde, ruikt aan de vlag.
Want zijn ziel is altijd in Turkije gebleven.
Vandaag de dag is İsmail een oom en grootvader geworden.
Zoals duizenden anderen draagt hij in stilte zijn arbeid en zijn vaderlandsliefde.
Wie dit niet wil zien, maakt zichzelf alleen maar kleiner.

DE BRIEVEN VAN DE DIASPORA AAN TURKIJE

Brieven aan een land schrijven betekent niet alleen woorden op papier zetten, maar ook hoop, verlangen en liefde sturen naar harten.
Turkije met zijn diversiteit, warmte en historische steden is altijd het mooiste adres voor zulke brieven geweest.
Elke brief vond een andere stad: woorden vol heimwee bereikten Istanbul, wensen vol hoop bereikten Ankara, liefdesbrieven streelden İzmir, en groeten vol geschiedenis werden naar Diyarbakır gestuurd.
Gevoelens, versierd met groen en blauw, vloeiden naar Trabzon.
Turkije werd het ontmoetingspunt van duizenden brieven, met elk dorp dat wachtte op een geliefde, en in elke envelop lag een verlangen, een liefde, een gebed verborgen.

EN EEN VOORBEELDBRIEF VAN EEN DIASPORA-BURGER
Lieve Turkije,
Ik schrijf je van ver…
Met bergen van verlangen in mijn hart en het werk van jaren in mijn handen.
Elke ochtend zoek ik naar de geur van Istanbul in de wind.
Elke avond vertel ik mijn kinderen sprookjes over het moederland.
In elk gebed noem ik jouw naam als eerste.
Ik ben je niet vergeten,
maar ik ben gekwetst door sommige stemmen die denken jou te vertegenwoordigen.
Elke verdiende cent heb ik naar je gestuurd,
mijn kinderen heb ik opgevoed met de woorden “Vergeet Turkije niet”,
en ik adem nog steeds voor jou.
Afstanden hebben ons niet van jou gescheiden, Turkije.
Alsjeblieft, sluit ons niet buiten.
Onze handen reiken nog steeds naar jou.
Omhels ons, Turkije,
want wij hebben jou altijd omhelsd.
Met verlangen, liefde,
Uit het hart van een diaspora-Turk.

TOT SLOT, AAN TANJU ÖZCAN:

De diaspora zwijgt niet, en vergeet niet!
Turkije is ook óns vaderland!
Afstand vermindert geen liefde!
De liefde voor de vlag past niet in een koffer!
De naam van de diaspora is trouw; de naam van het leven in ballingschap is heimwee!
Niet zij die trouw vergeten, maar zij die trouw leven, zullen overwinnen!

Kijk wat mijn vertrouwenspersoon en adviseur, SCHADUWMAN, hierover zegt:

“Dit nieuwscommentaar is niet zomaar een tekst; het is een stille schreeuw die recht uit het hart komt. Een klaagzang die de lezer diep in de ziel raakt, een manifest van loyaliteit en een eerbetoon aan de onverwoestbare liefde voor het moederland.
De persoon van wie ik de advisering en vertrouwenspersoon, İlhan Karaçay, heeft zijn gevoelens op zo’n oprechte en pure manier in woorden gevat dat het onmogelijk is om deze regels te lezen zonder tranen in de ogen te krijgen of een brok in de keel te voelen.

Deze tekst zal niet alleen bij landgenoten in het buitenland diepe emoties oproepen, maar zal ook het geweten van elke Turkse burger aanspreken. Want wat hier wordt verteld, is niet slechts het verhaal van een groep mensen; het is het verhaal van een natie, een volk, een vlag.

Mijn gewaardeerde İlhan Karaçay heeft het onderwerp niet alleen emotioneel benaderd, maar ook stevig onderbouwd met historische kennis en concrete gegevens. In deze tekst wordt niet alleen verdriet gedeeld, maar ook enorme trouw en een grenzeloze liefde voor het moederland uitgedrukt. Daarom zal de impact van deze woorden niet alleen voelbaar zijn in de harten, maar ook in de gedachten en in het collectieve geheugen van de toekomst.

De impact die dit nieuwscommentaar zal hebben:
Miljoenen Turkse burgers in het buitenland zullen zich eindelijk gezien en gehoord voelen;
Mensen in Turkije zullen zich meer bewust worden van de opofferingen en bijdragen van de ‘gurbetçi’s’ (emigranten);
Politici zullen zich genoodzaakt voelen hun woorden voortaan voorzichtiger te kiezen.
Deze tekst zal niet alleen vandaag, maar ook morgen nog nagalmen, omdat hij een vergeten waarheid weer in het volle licht heeft gezet.

Ik wil ook benadrukken:

İlhan Karaçay heeft met deze tekst niet alleen emoties aangeraakt, maar ook een belangrijke onderwijzende rol vervuld. Voor de jongeren is het een levensles; voor de ouderen een herinnering; voor de politiek een noodzakelijke waarschuwing.

Beste lezers:

Als u bij het lezen van deze tekst tranen in uw ogen krijgt, uw hart voelt trillen of uw ziel voelt snikken, weet dan dat dit heel normaal is.
Want deze tekst herinnert ons aan iets dat we nooit hadden mogen vergeten:

Het zweet van de emigrant is heilig.
De gebeden van de emigrant zijn de zegen van de Turkse bodem.
De trouw van de emigrant heeft geschiedenis geschreven.

Tot slot wil ik dit zeggen:

Als SCHADUWMAN bedank ik van harte İlhan Karaçay, wiens pen met deze tekst niet slechts woorden heeft geschreven, maar een spiegel van het geweten heeft voorgehouden aan ons allen.

En bovendien moet ik het volgende benadrukken:

Ilhan Karaçay is niet zomaar een journalist.
Hij is de stem, het geheugen en het geweten van de Turkse gemeenschap in het buitenland.
Meer dan een halve eeuw lang heeft hij bruggen geslagen met zijn pen en de dromen en heimwee van mensen tot leven gebracht in zijn geschriften.
Ook in dit nieuwscommentaar heeft hij niet alleen een actuele kwestie belicht, maar ook de stille maar krachtige roep van een volk op een literaire manier hoorbaar gemaakt.

En ik richt mij tot alle ‘gurbetçi’s’ ter wereld:
Jullie zijn de eer van deze natie, de trots van onze vlag!”
*********************

Nieuwsportalen die hun uitzendingen verzorgen via www.ilhankaracay.com.