Belçika Flaman Yeşiller Partisi(Groeen) Genel Başkanlık görevinden,beklenmedik şekilde ayrılan Isparta Yalvaçlı Meryem Almacı,kendi kişisel sayfasından duygusal bir paylaşımda bulundu..
Paylaşımı okurlarımız ile paylaşıyoruz;
“Bugün ne güzel bir bahar günü .
Yeni bir rüzgarın, yeni bir başlangıcın sözü gibi bir gün. Ruhu yumuşatan bir gün .
Biraz melankoli, biliyorum, ama çoğunlukla umutlu. Tuhaf zamanlarda yaşıyoruz.
2007 yılında siyasi kariyerime ülkemizi uçurumun eşiğine getiren bankaların felaket patlamasıyla başladım. O zamandan beri, her yıl iklim krizinde hızlanmanın ardından hızlanma görüyoruz: kuraklık nedeniyle kaybedilen mahsuller, Pukkelpop’taki fırtına, Pepinster’daki seller… İki yıldır devam eden küresel bir salgın ve tüm kaprisleriyle atlatabildik, hepimizin bildiklerini hemen ortaya koydu: bakıcılarımızı önemsemede, insan haklarına önem verme, gezegenimiz için ne kadar kötü başarısız olduğumuzu, tüm savunmasızlar için, Ayrıca burada bizimle. Savaş sonrası nesil olarak Ukrayna’da savaşı aldık.İşlenecek çok şey var.
Ben Meyrem, aktivist, pasifist, yeşil.
Birçok kültürün köklerini içimde gururla taşıyorum.
Ama ben de Meyrem, annesi, eşi, kızı.
Meyrem, kız arkadaş .
Meyrem van de clan Almaci .
Sıcak ve sıkı bir bağlam benim payım, 1999 yılından beri özlediğimiz babamla çok ilgisi var.
Bize bu gezegende mücadele eden herkes ve her şey için orada olmayı öğretti.
Ayrıca ‘temiz’ aile kayınvalidelerim ve süper arkadaş grubuyla da ilgili çok şey var, mavi trapist birasından bahsetmiyorum bile. Komşularımla…
Partimizin içinde ve dışında tanıdığım rota ve yol boyunca derin bağ kurduğum yol arkadaşlarımla .Beni yapan ve taşıyan o zorlu insan grubu.
Bugün bahar esintisi benimkini biraz yıpranmış ve hafifleştiriyor.
Yumuşak ve hafif.Bugün başkanlık yarışından çıkmaya karar verdiğim tüm bu insanlar için. Bağlılığım hiçbir zaman bir unvana bağlı olmadı, ne dün, ne bugün ve ne de geleceğe. Ama şimdi biraz zamana ihtiyacım var. Bağlantıyı kesmek için.İki çocuğum son derece yorgun ve çok çalışan bir anneden başka bir şey bilmedi .
Tecrit sırasında aniden evde çok fazla olan bir anneye sahip oldular, fiziksel olarak, ama kafasıyla değil. Ve bu giderek daha fazla yanlış. Lanet olası nükleer gezinin dosyası bitene kadar bekledim. Sürü artık alındı. Bu huzur veriyor.Ayrılmak için doğru zaman mı? Aslında bilmiyorum .
Savaşın korkusuyla karşılaştırıldığında, her şey göreceli. İklim için, zaman acımasızca akıp gidiyor.
Ama maalesef kalbime yakın olanlar için de geçerli .
82’m, kariyerini belden aşağı koyan kocam, tam anlamıyla başımın üstünde büyüyen çocuklarım… onlar bana geçen yıllarda benim onlara sunabileceğimden daha fazlasını teklif ettiler.
Onlar için, biraz daha geri dönmek istiyorum.
Bahar esintisi olduğunda.
Seni öldüreceğim
Meryem Almacı”
Kötü Din – Sinir Bozdu: https://youtu.be/NQXvNgBDpDM
Wat een prachtige lentedag vandaag. Een dag als een belofte, van een nieuwe wind, een nieuw begin. Een dag die zacht de ziel aait. Een beetje melancholisch, ik weet het, maar vooral vol hoop.
We leven in rare tijden. In 2007 startte ik mijn politieke carrière met een catastrofale implosie van banken die ons land op de rand van de afgrond bracht. Sindsdien zien we elk jaar versnelling na versnelling in de klimaatcrisis: oogsten die verloren gaan door de droogte, de storm op Pukkelpop, de overstromingen in Pepinster… We kregen een wereldwijde pandemie te verwerken die nu al twee jaar duurt en die in al haar grilligheid, meteen blootlegde wat we allemaal al wisten: hoe erg we falen op vlak van zorg dragen voor onze zorgers, zorg dragen voor de mensenrechten, voor onze planeet, voor al wie kwetsbaar is, ook hier bij ons. Als na-oorlogse generatie kregen we de oorlog in Oekraïne.
Het is veel om te verwerken.
Ik ben Meyrem, de activiste, de pacifiste, de groene. Ik draag in mij de roots van vele culturen, met fierheid. Maar ik ben ook Meyrem, de mama, echtgenote, dochter. Meyrem, de vriendin. Meyrem van de clan Almaci.
Een warme en hechte context is mijn deel, en dat heeft veel te maken met mijn vader, die we al sinds 1999 moeten missen. Hij leerde ons om er te zijn voor al en alles wie het moeilijk heeft op deze planeet. Het heeft ook veel te maken met mijn ‘schone’ schoonfamilie en super vriendengroep die genoemd is naar een niet nader te vermelden blauw trappistenbier. Met mijn buren… met de compagnons de route die ik binnen en buiten onze partij mocht leren kennen en met wie ik een diepe band opbouwde onderweg.
Die hechte groep mensen, die maakt en draagt me. Zoals de lentebries vandaag mijn zijn een beetje draagt en lichter maakt. Verzacht en verlicht.
Het is voor al die mensen dat ik vandaag beslis om uit de ratrace van het voorzitterschap te stappen. Mijn engagement heeft nooit afgehangen van een titel, niet gisteren, niet vandaag, en niet in de toekomst. Maar ik heb nu even tijd nodig. Om te deconnecteren.
Mijn twee kinderen hebben nooit anders geweten dan een moeder die ontzettend veel uithuizig was en hard werkte. Tijdens de lockdown kregen ze plots een mama die veel thuis was, fysiek, maar niet met het hoofd. En dat wrong steeds meer en meer. Ik heb gewacht, tot het vermaledijde dossier van de kernuitstap voorbij was. Die horde is nu genomen. Dat geeft rust in het hoofd.
Is dit het goede moment voor een vertrek? Ik weet het eigenlijk niet. Vergeleken bij de gruwel van de oorlog is alles relatief. Voor het klimaat tikt de tijd genadeloos weg. Maar dat geldt helaas ook voor wie me na aan het hart ligt. Mijn moeder van 82, mijn echtgenoot die zijn carrière op een lager pitje zette, mijn kinderen die me al letterlijk boven het hoofd gegroeid zijn… zij hebben me de voorbije jaren meer geboden dan ik hen kon bieden. Voor hen wil ik er nu even zelf terug iets meer zijn. Als dat lentebriesje.
Meyrem
Bad Religion – Struck A Nerve: https://youtu.be/NQXvNgBDpDM
