Ankara’dayım.
Okulu yeni bitirmiş genç bir öğretmen olarak ikinci kez atamamı yaptırmak için mücadele veriyorum.
Ülkede terör almış başını gidiyordu.
Uzaklara gittiğim ilk atama yerimden istifa edip, dönmüştüm. Kendimi güvende hissetmek için aileme ve ilçeme yakın bir yere atanmak istiyordum.
Bunun için devletten aldığım bursu geri ödemem gerekiyordu. Çünkü bursa karşılık mecburi hizmet zorunluluğum vardı. Tıpkı bedelli ve bedelsiz askerlik gibi. Cebimdeki eksik para vergi dairesi veznesi önünden geri dönmeme neden olmuştu. Çaresiz ve üzgün ve umutsuzca Ankara caddelerinde yürümeye başladım. Aşırı hava kirliliği ve soğuk bir gündü. Üzerimdeki elbiseler de Ankara’nın soğuk havasına uygun değildi. Zengin değildik, idare etmek zorundaydım. Çözüm düşünmeye başladım ama Ankara’da da hiç kimseyi tanımıyordum. Tanıdıklarım da bana borç vermeyecek kişilerdi.
Aklıma meclis ve Hasan Fehmi Güneş geldi.
Orada Sakarya halkının temsilciler vardı ve ilk aklıma gelen isim oydu.
Akyazı ilçemizden CHP senato grup başkanıydı. (Daha sonra içişleri Bakanlığı yapmıştır) Babam da Karasu CHP’de aktif olduğu için onu tanıdığını biliyordum. Meclis kapısından girerek CHP grup odasına çıktım. Anadolunun çeşitli yerinden gelenleri vekil ve senatörler isteklerini dinliyorlar ve yerine getirmeye çalışıyorlardı. Ben de sıradaki koltuğa oturup beklemeye başladım. İsteklerin tümü makam ve atama içeriyordu. Gelenlerin bazıları çocuklarını bir yerlere yerleştirmek için torpil arayışında, bazıları da müdürlük peşinde olan yağcılardan oluşuyordu.
Benim gibi isteği olan yoktu.
Uzun bekleyişten sonra sıra bana geldi. Hasan Amca ses tonu çok güzel olan kaliteli bir insandı. “Evet delikanlı sen ne istiyorsun?” dedi.
“Para” deyince şaşırdı.
Merakını gidermek için; “Ben Karasuluyum babamın adı Cemal Bıçakcı” dedim.
Peşinden “param bitti, burs ödemem vardı, şayet bana 600 lira borç verirseniz, babam ilçeye dönünce size havale yapar” dedim.
“Babanı tanıyorum” diyerek, cebinden 1000 lira çıkarıp; ” belki ihtiyacın olur, genç adam” diyerek önüme koydu.
İhtiyacımdan çok fazlasını vermişti.
Ziraat bankası hesap numarasını alarak, vergi dairesinin yolunu tuttum. Borcumu ödedim ve dekontu Milli Eğitim Bakanlığı, Tayin Atama Daire Başkanlığına teslim edip ilçeme geri döndüm. Hesap numarası yazan kağıdı, babama vererek durumu anlattım.
Babam hemen aldığım borcu Hasan amcaya geri yolladı.
Tabi daha sonra bakanımızdaki sıcaklığı hissedince sürekli meclise gidip onu ziyaret ettim.
Aramızda iyi bir dostluk oluşmuştu.
Amerika’da bulunduğum şu sırada vefatını öğrenince çok üzüldüm.
Çok değerli ve kaliteli bir insandı.
Onu sevgi ve saygı ile anıyorum. Huzur içinde yatsın.
Hoşcakal Hasan Amca!
Erdal Bıçakçı yazıyor
