Hani iki öküz bir traktör parası için çıkmıştılar ya gurbete.
Gittiler bir daha dönemediler.
Bir ev parası daha dediler ve evdeşlerini de götürdüler.
Gece gündüz çalıştılar, yaşlandılar, evler tarlalar aldılar.
Ama o evlerde ne oturdular ne de tarlaları sürdüler.
Ne iki sarı öküz. Kimi de traktör.
…
Okumamıştılar, cahildiler ama merttiler.
Maden ocaklarında ciğerleri sönmeye başlamıştı.
Yavrularını da oraya sokmanın kurtuluş olacağını sandılar.
Ama öyle olmadı. Onlar da söndüler.
Torunlar geldi, dedeler uçağın bagajında vatana…
Evlatlar çocuklarını okutmaya kalkıştılar ama nafile.
Bir defa para kazanma hırsı vardı gerisi heyula.
Torunlar dedelerini tanımaz oldular.
Maden müzesine gidince dedem burada çalışmış dediler.
Ve bir daha anmadılar. Bir araba bir manita ve fiyaka.
Kimi kendi dilini unuttu, kimi ailesini.
Kimi de uyuşturdu beynini uçtu bataklığa doğru.
Hep vatana gidince hava atarlardı, fakat çileden bahsedilmezdi.
İntikam alıyorlardı güya memlekettekilerden.
Avrupalı olmuşlardı ama Avrupa da en alttaki sınıf.
İstenmediler artık, madenler yoktu. Ağır işler bitmişti.
Teknoloji vardı ve bunların gitmesi gerekiyordu.
Kimi gitmemek için adını saçını huyunu ve hatta benliğini değiştirdi.
Fakat nafile kara kafalıydılar, saçlarını boyasalar bile..
Köylüler çoğaldı, artık çok medeniydiler.
Aslında vatanlarında büyük şehirleri sadece uçağa binerken görmüşlerdi.
Şimdi vatanı ve yaşadıkları yerleri beğenmez oldular.
Tatmin yoktu. Hırs vardı ama eskisi gibi para da kazanılmıyordu.
İsyan ediyorlardı sisteme karşı, kimi çekip gitti vatana.
Yapamadı vatanda geri döndü, perli perişan.
Kimi hala döneceğim demekte.
Sorsan kendisi de bilmez zamanını nerde ne zaman.
Ve gurbette kaybolup gidiyorlar. Kimi uçağın bagajında vatana..
Kimi de kimsesizler yurduna ve toprağa.
Mezarları bile yok burda ölenlerin.
Hiç sağlamı oldu mu gurbete gidipte vatana dönenlerin.
Ahmet Aytaç
Belçika
